လမ္းၾကားတစ္ခုအတြင္း
ဗလေတာင္႔ေတာင္႔ လူတစ္ေယာက္က လူငယ္ေလးတစ္ဦးအား ထိုးႀကိတ္ေနသည္။ ထုိလူငယ္ ၏မ်က္ႏွာမွာနီရဲစုတ္ျပတ္ေနသည္။သူ၏လက္ထဲတြင္ ထမင္းထုပ္တစ္ထုပ္ ကိုက်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ အႏိုင္က်င္႔ေနေသာ္လူႀကီးက ထမင္းထုပ္ကိုအတင္းလုယူေန၏။
“ေဟ႔ေကာင္၊ မင္းလက္ထဲကထမင္းထုပ္ေပးစမ္း”
“မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ႔္အေမကိုေကၽြးဖို႔ ရွားရွားပါးပါးရွာထားရတာပါ၊ မလုပ္ပါနဲ႔”
“ဟာကြာ၊ စကားမ်ားလိုက္တာ မင္းကသားလိမၼာေလးျဖစ္ခ်င္ေနတယ္ ဟလား၊ ဒါဆိုငါ႔ကို မင္းအေဖလုိ႔သေဘာထားလိုက္ကြာ၊ ကဲေပးစမ္း”
“မေပးဘူးဗ်ာ”
“မေပးရင္းထိုးတယ္ကြာ”
……………………………………………………………………………………………………………………
အခန္းေထာင္႔တစ္ေနရာတြင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္အား လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ကာလူမဆန္ေသာ လူတစ္ေယာက္က တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို၍စစ္ေမးေနသည္။
“ေဟ႔လူေတြ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ေရႊေငြပစၥည္းေတြဘယ္မွာလဲ လို႔က်ဳပ္ေမးေနတယ္ေနာ္”
“မရွိေတာ႔ပါဘူးကြာ၊ မင္းတို႔လိုေကာင္ေတြယူသြားလုိ႔ကုန္ပါၿပီ၊ ငါတို႔လဲဒီအခ်ိန္မွာဒါေတြ မမက္ႏိုင္ပါဘူး၊ တကယ္မရွိတာပါကြာ”
“ဘာဗ်၊ မရွိဘူးဟုတ္လား၊ မရွိရင္ရိုက္တယ္ကြာ”
……………………………………………………………………………………………………………………
အိမ္တစ္အိမ္ထဲမွေကာင္မေလး တစ္ေယာက္၏အသံစူးရွစြာ ထြက္ေပၚလာသည္။
“ကယ္ၾကပါဦးရွင္၊ ကယ္ၾကပါဦး”
“ဟားဟားဟားဟား၊ ဒီအခ်ိန္မွာမင္းကိုဘယ္သူမွမကယ္ဘူး၊ အဟစ္ဟစ္”
“လူ ယုတ္ မာႀကီး”
အခန္းတစ္ခုလံုးရမၼက္မီးတို႔ဖံုးလႊမ္းသြားသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္လိပ္ျပာေလးလဲမနားႏုိင္၊ က်ကြဲစရာ ဖန္ခြက္လဲမရွိ၊ ငွက္ေမာင္ႏွံတို႔လဲမပ်ံသန္းၾက။
……………………………………………………………………………………………………………………
ထိုအခိုက္
ေသာေသာညံေနေသာကမာၻေျမကို မိုးၿခိမ္းသံတို႔ကဖံုးလႊမ္းသြားသည္။ လွ်ပ္စီးတို႔က အဆက္မျပတ္ လင္းလက္သြားသည္။ ေကာင္းကင္ႀကီးကညိဳ႕သထက္ညိဳ႕လာသလုိ တိမ္တိုက္မ်ားက အံု႔ဆိုင္းသထက္အံု႔ဆိုင္းလာသည္။ ကမာၻတစ္၀ွမ္းလံုးတြင္ မိုးမ်ားျပင္းထန္စြာ ထစ္ခ်ဳန္းရြာေလ၏။ ထိုထစ္ခ်ဳန္းမိုးႏွင္႔အတူ ေကာင္းကင္ယံမွ ကမာၻေျမဒုကၡသည္စခန္း အတြက္ ေထာက္ပံ့ေရးပစၥည္းတစ္ခု ျပဳတ္က်လာသည္။၎မွာ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္။ ကမာၻေျမ ဒုကၡသည္စခန္းအတြက္ အလိုအပ္ဆံုးေထာက္ပံ့ေရးပစၥည္း။
တ၀ီ၀ီပ်ံသန္းေနေသာ ေလယာဥ္တို႔က ရုတ္ခ်ည္းရပ္တန္႔သြားသည္။ ေကာင္ေလးထံမွ ထမင္းထုပ္လုေနေသာလူႀကီး မွာလည္းေတြေ၀ကာေကာင္းကင္ယံကို တစ္ခ်က္ေမာ႔ၾကည္႔၏။ ဓါးျပႀကီးမွာလည္းရိုက္ရန္ႀကံရြယ္ေနေသာ သူ၏လက္ကိုရုတ္သိမ္းလိုက္သည္။ အခန္းတြင္းရွိ ရမၼက္မီးမွာ လည္းတျဖည္းျဖည္း မီးညြန္႔က်ိဳးသြားသည္။
ထစ္ခ်ဳန္းမိုးေၾကာင္႔ ေရကန္မ်ား၊ ေခ်ာင္းမ်ားျပန္လည္ျပည္႔ၿဖိဳးစီးဆင္းလာသည္။ ပန္းတို႔လည္း ပြင္႔လန္းလာၾကသလို၊ သစ္ပင္မ်ားတြင္ရြက္စိမ္းသစ္မ်ား တဖန္ျပန္လည္ပြင္႔ဖူးေ၀ဆာလာ၏။ ေလျပည္ေအးေလး တစ္ခ်က္အေ၀ွ႔တြင္ ကမာၻေျမႀကီးေအးခ်မ္းသာယာလာ၏။အားေကာင္းစြာ
ေလာင္ကၽြမ္းခဲ႔ေသာ ရမၼက္၊ ေလာဘ၊ အတၱမီးတို႔ကို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကထစ္ခ်ဳန္းမိုးႏွင္႔အတူ ၿငိမ္းသတ္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ေကာင္းကင္တြင္ သက္တံ႔ေရာင္စံုေပၚထြက္လာ၏။တ၀ီ၀ီ ႏွင္႔ ပ်ံသန္းေနေသာဗံုးႀကဲေလယာဥ္တို႔ကို ေတာင္ပံတျဖတ္ျဖတ္ ခပ္ေနေသာ ငွက္တို႔ကေနရာ ယူသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကေလးေလးတစ္ေယာက္က မူလတန္းကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ရြတ္ဆိုလုိက္သည္။
“စပါးဝါေရႊဝင္းပါေစ၊ ပန္းေတြသင္းပါေစ
ငွက္ကေလးေတြမိုးတိမ္ၾကား၊ ပ်ံႏိုင္ၾကေစသား
ေနေရာင္ျခည္လည္းေႏြးပါေစ၊ ေလျပည္ေအးပါေစ
ခ်စ္မိတ္ေဆြ၊ ေပါင္းေဖာ္မ်ားက်န္းမာၾကေစသား ။”
…ငွက္ငယ္…
www.blogpieces.blog.com မွ ကူးယူတင္ျပသည္ ။
